Dmuchamy na zimne

Nareszcie, nareszcie, nareszcie kończymy chorować. Piękna jesień macha nam zza okna, a my wreszcie możemy się z nią spotkać twarzą w twarz. Chyba nie ma dla nas gorszego scenariusza niż areszt chorobowy. Właśnie dlatego ten - dzisiejszy, niby zwykły - spacer, tak mnie doładował, że mam ochotę skakać pod sam sufit :)

W związku z tym, że ostatnim czasem spędzaliśmy nasze ostatni dni w domu, ja chyba z braku świeżego powietrza postanowiłam zrobić małą rewolucję ścianową... Ale od początku.

Zaczęło się od spotkania Klubu mam ekspertek, gdzie mieliśmy warsztaty z projektantką wnętrz. Jeśli chodzi o tworzenie pięknych pomieszczeń to ja nie posiadam talentu. Niby doskonale wiem jaki efekt chcę osiągnąć, ale jakoś nie do końca potrafię przelać moją wizję na wykonanie :) A teraz mamy doskonały czas na próby, ponieważ odnawianie pokoju Dziecioli czeka na w przyszłym roku. W tej chwili co wymyślę mogę spokojnie przenieść "na ścianę" :) Najwyżej będziemy się męczyć z moim cudem kilka miesięcy.

Dorwałam się z Gabim do SprayZa, potocznie zwanych dmuchanymi flamastrami. Do flamastrów i dmuchawy dołączone zostały szablony. Na szablonach same cuda stworzone jakby z myślą o moim Synku :) Ciężarówka, rakieta, pociągi. Dmuchamy i tworzymy!

- Mamo, Mamo patrz jak ja ładnie dmucham :)

- Pięknie Synu! Dmuchasz odlotowo :)

Nagle czarodziejski ołówek narysował wizję w mojej głowie. Biegusiem do pokoju z szablonem pod ręką i dmuchamy. Dmuchamy ile sił w płucach. Uwierzcie to wcale nie jest takie łatwe, jak się wydaje. No i mamy pociąg jak żywy. Nela aż chciała go zabrać ze ściany :)

Do profesjonalistki brakuje mi dużo, przyszły pokój ma być bardzo stonowany, więc teraz szalejemy. Gabinowski przeszczęśliwy, bo ciuchciak znalazł się na ścianie. Ja i moje policzki dumni z siebie. Czułam się tak jak bym robiła imprezkę dla setki dzieciaków, które uwielbiają balony.

Pomimo obolałych polików zakochałam się w naszych dmuchawcach. Są cudne, możemy tworzyć kolorowe dinusie, piękne gwiazdki wraz z rakietą. Młody nie za bardzo daję radę - musi nabrać sił po chorobie. Wczoraj prawie sam stworzył ciężarówę, a duma w oczach bezcenna!